Het verhaal van Patrick...
Door: Hipp-chaser Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura
04 November 2016 | Oeganda, Masindi
Patrick is 2 jaar oud en kan weinig tot niets; hij is in september 2014 via de politie bij Noah's Ark terecht gekomen met zwakke longen. Hij heeft malaria en meerdere longontstekingen gekregen en als gevolg daarvan mengitis en meerdere (!) hartstilstanden. Hierdoor heeft hij een aantal weken in coma gelegen en is daar helaas met een verstandelijke beperking uitgekomen, waardoor hij motorisch ook zeer weinig kan; hij heeft te weinig kracht om goed te kunnen huilen of hoesten, waardoor hij continu vol zit. Wat hij echter wel kan, is ontzettend grijnzen als hij gestimuleerd wordt (lachen is ook erg goed voor je longen!)!
Met zijn hoofdje heeft hij een voorkeurspositie en hij heeft een te zwakke romp- en hoofdbalans, waardoor hij niet in staat is om zelfstandig te zitten. Ook met zijn armen en benen kan hij eigenlijk niets zelf. Hierdoor wordt hij vaak op de grond neergelegd en zo vind je hem een tijdje later nog. Tot ik in beeld ben gekomen!
Ik ben nu zo'n 3 weken bijna dagelijks met hem bezig en stiekem lijk ik toch wat vooruitgang te zien. Hij lijkt alerter te zijn, doordat ik meer met hem 'speel', hem bij veel dingen betrek en de andere kinderen er ook bij betrek; ik neem hem bijvoorbeeld mee naar buiten of zet Ian erbij, omdat die nog niet kan kruipen. Hij 'speelt' op zijn manier met Patrick. Hopelijk kan Ian de komende maanden dus nog niet kruipen ;).
Ook lijkt hij meer om zich heen te kijken, lijkt het alsof zijn voorkeursstand van zijn hoofdje minder wordt én beweegt hij zijn benen de laatste paar dagen zelf. Of is dit allemaal wishfull thinking?
Ik ga in ieder geval lekker door!
Van een 3 naar een....
Mwa..doe maar een magere 5 op werkgebied? Enige progressie dus..
Ik heb nog steeds niet veel meer te doen en alleen m'n ochtenden zijn redelijk gevuld. Maar ik heb me er bij neergelegd dat ik nog meer geduld moet hebben en samen met Marinus (die Nederlandse arts die mij een beetje op sleeptouw neemt) hebben we een aantal dingen uitgezet. Niet echt op oefentherapeutisch gebied, maar wel met sport en bewegen. Daar moet alleen nog mee gestart worden.
Wel ben ik vorige week mee geweest naar de Afaayo-clinic. Dit is een kliniek waar kinderen/ jongeren worden verzorgd, waar ook fysiotherapie gegeven wordt en orthopedische hulpmiddelen aangemeten worden. De kids die ik hier behandel gaan 1 keer in de 2 weken naar deze kliniek toe en krijgen (vrij hardhandige) fysiotherapie. Ik wilde in eerste instantie niet zeggen dat ik oefentherapeut ben, maar moest me er toch mee bemoeien vond ik :). Dus maar gezegd dat ik een soort fysiotherapeut ben (daar snappen ze echt niet wat oefentherapie Mensendieck is!).
En in de tussentijd ben ik een klein beetje Luganda aan het leren wat ik direct probeer toe te passen. Dan staren ze me glazig aan en dan zeg ik dat ik wat in het Lugandees heb gezegd. Blijkt dat ik het toch iets anders moet uitspreken ;).
Het klimaat is hier trouwens lekker warm. De zon schijnt hier erg fel, waardoor je snel verbrand, maar niet bruin wordt. Past goed bij mijn huidskleur dus. De temperatuur ligt zo rond de 30 graden denk ik, maar het is niet echt broeierig ofzo. Het regenseizoen is officieel begonnen, maar ik heb nog maar 1 flinke regenbui meegemaakt (en daardoor door de gladheid van de modder bijna onderuit gegaan..). 's Avonds koelt het redelijk af, waardoor het niet zweten is tijdens het slapen en soms zelfs een beetje fris in mijn lakenzak :).
37 zendelingen en 1 ongelovige
In mijn vorige blog had ik al aangegeven dat er hier best veel blanken zijn. De meeste die hier zijn, noemen zichzelf zendelingen en komen hier vanuit een kerkgemeenschap. Degene die hier permanent wonen, leven veelal van giften en de meeste die hier komen voelen God in hun hart, zoals ze mij vertellen. Kom ik met m'n lompe opmerking "fijn voor je!", terwijl ik het juist wel meende voor diegene. Sorry!
Of het verhaal van de Nieuw Zeelander die aangeeft dat God hem naar Afrika heeft gestuurd en wat mijn verhaal dan was... Hmmm, tja, ik ben gewoon gek van Afrika.
Ik ben dus een klein beetje een uitzondering op het terrein en de enige ongelovige. Letterlijk en figuurlijk!?
Het levert echter wel leuke en interessante gesprekken op en er is gelukkig wederzijds respect voor keuzes die wel of niet worden gemaakt en waarom ik hier ben. Ik heb er bewust voor gekozen om evengoed naar dit project toe te gaan, maar zal niet elke zondag naar de kerk gaan. Uiteraard met alle respect, maar ik kom hier voor mezelf en voor de kinderen met een beperking die mij nodig hebben.
On Safari!
Vorige week heb ik 2 gezellige dames ontmoet, Alie en Janneke, die helaas maar kort op het project bleven. Samen met hun ben ik op safari geweest naar de Murchison Falls in het Westen van Oeganda. Ik had er al veelbelovende dingen over gehoord!
Vrijdag eerst naar Kampala gegaan met public transport; benieuwd waar ik terecht zou komen en zowaar kwam ik ook nog in het goede hotel (mét zwembad aan!). Daar Janneke en Alie weer ontmoet en lekker gegeten met een welverdiend biertje erbij.
Zaterdags vertrokken we half 8 om 7 uur later aan te komen bij de Murchison Falls. Ondertussen mooi om me heen kijken naar het afwisselende landschap en de kleine dorpjes waar we doorheen reden.
Bij de Murchison Falls deden we een wandeling van een uur. Maar het was echt blafheet, waardoor ik mezelf een waterval voelde! Deze waterval is naar zeggen de krachtigste van de wereld (terwijl ik die volgens mij ook in Nieuw Zeeland en IJsland gezien heb ;)!)
's Avonds fish and chips gegeten met het uitzicht op een zeer heldere sterrenhemel bij een kampvuurtje (oke, en nog een biertje). Op tijd m'n tentje in gedoken, want we zouden om half 7 vertrekken. Wel was er gewaarschuwd voor rondzwervende hippo's en warthogs. Echt al het eten (en zelfs douchegel etc wat naar fruit ruikt), moest ik in een kist doen en die werd achter slot en grendel bewaard. Anders zouden de warthogs alles openrijten...
Als je naar de wc ofzo moest, moest je ook goed uitkijken dat je niet tegen een hippo aanbotste; een zaklantaarn was dus zeer handig. Maar dan mocht je weer niet in hun ogen schijnen, want dan zouden ze daar agressief op kunnen reageren... Oh, oke, slaap lekker ja... 's Nachts wel stiekem uit m'n tentje geweest en in m'n pyjama 10 meter elke kant op gelopen of er niet een hippo was. Verder durfde ik niet :D. Maar nee, geen hippo te bekennen (gelukkig?).
De volgende dag om half 7 paraat; eerst met de ferry de Nijl overgestoken en toen kon de 4 uur durende game-drive door de North Bank en over de Buligi game tracks beginnen! Echt superveel gezien: hyena's (uitzonderlijk om die overdag te zien zeggen ze), apen, grey crowned crane, heel veel buffels, herten, hartebeesten, kops en nog meer hertachtigen. Giraffes, warthogs (wrattenzwijn Pumba uit de Lion King), 1 schildpad, 1 grote enge slang ennnn....een leeuw in een boom!!! Machtig mooi joh!
Je weet op slot niet welke kant je uit moet kijken en in elke termietenheuvel dachten we wel een leeuw te kunnen zien :D. Ook een aantal olifanten waarvan er 1 wat verderop stond en flapperend met z'n oren en tetterend achter ons aankwam. Maar de ranger zei dat hij niets zou doen. Jaja.. Geef toch maar wat gas...
Onder de middag even terug naar het kamp en jacht gemaakt op een brutale baboon met een katapult. En daarna een 4,5 uur durende Nijlcruise naar de basis van de waterval gemaakt. Daar heel veel hippo's gezien, een gewonde olifant die in het water lag, buffels die aan het poedelen waren, heel veel verschillende vogels, krokodillen (volgens ons waren ze nep) en een dood nijlpaard. Ondertussen gezellig ouwehoeren met een ouder Australisch echtpaar (Martin en Karen) en een oudere Amerikaan, Gary. Heerlijk droge humor (in het Engels ja)!
's Avonds weer lekker gegeten (nee, geen olifant of krokodil) en daarna op hippojacht met de rest. Samen met Martin en Gary een nijlpaard achterna geslopen tot iemand met flits een foto maakte! Daar reageerde dat beest op en wij uiteraard ook! Probeer je je te verstoppen achter een tentje... Alsof dat beest dat tentje niet omver kan lopen ofzo :D. Best eng, maar echt zó gelachen!
De laatste dag hadden we nog een gamedrive door de Wangkwar, een ander deel van het park, die 2 uur duurde. Hier was het een totaal andere begroeiïng - savanne- en door de mist zag het er mystiek uit. Helaas hier weinig wild gezien door het hoge gras. Alleen wat giraffes en ladingen buffels en hertachtige beesten. Wel de boom gezien waar de luipaard wel eens in zit, maar hij was nu zeker niet lui en even een rondje om. Beetje jammer.
Maar het maakte wel weer goed toen we aan het eind even ergens gingen zitten en er gewoon een dikke vette volwassen neushoorn op ons af gelopen kwam! Kwam echt superdichtbij dat ik hem kon aanraken!! Zo bijzonder!
Daarna afscheid genomen van deze leuke mensen en weer een paar uur terug rijden richting Kampala. Daar gelukkig op tijd aangekomen, zodat ik direct door naar Mukono kon. Onderweg nog goedkoop een papaya, tomaten en een tas vol sinaasappels (26 voor 0,53 eurocent!) gescoord; ik blijf uiteraard een schrale Nederlander ;). Het laatste stukje op de motor met al m'n fruit; die driver zou ook wel denken, wat voel ik voor meloenen in m'n rug?! Om half 6 was ik weer in m'n eigen huisje. Kapot na zo'n supergaaf weekend!
Maar ik kan er weer even tegen aan :).
Voor degene die het leuk vinden om mij iets te sturen is dit het adres waar dat heen mag.
Noahs Ark Children's Ministry Uganda (NACMU)
Laura Visser
PO BOX 355
Mukono
Uganda
En mijn Ugandese nummer is:
+256 773402987
En het is altijd leuk als jullie ook een berichtje op m'n weblog achterlaten; krijg ik een beetje heimwee of ik lig in een scheur om de reacties!
Groetjes hippo-chaser Laura!
Met zijn hoofdje heeft hij een voorkeurspositie en hij heeft een te zwakke romp- en hoofdbalans, waardoor hij niet in staat is om zelfstandig te zitten. Ook met zijn armen en benen kan hij eigenlijk niets zelf. Hierdoor wordt hij vaak op de grond neergelegd en zo vind je hem een tijdje later nog. Tot ik in beeld ben gekomen!
Ik ben nu zo'n 3 weken bijna dagelijks met hem bezig en stiekem lijk ik toch wat vooruitgang te zien. Hij lijkt alerter te zijn, doordat ik meer met hem 'speel', hem bij veel dingen betrek en de andere kinderen er ook bij betrek; ik neem hem bijvoorbeeld mee naar buiten of zet Ian erbij, omdat die nog niet kan kruipen. Hij 'speelt' op zijn manier met Patrick. Hopelijk kan Ian de komende maanden dus nog niet kruipen ;).
Ook lijkt hij meer om zich heen te kijken, lijkt het alsof zijn voorkeursstand van zijn hoofdje minder wordt én beweegt hij zijn benen de laatste paar dagen zelf. Of is dit allemaal wishfull thinking?
Ik ga in ieder geval lekker door!
Van een 3 naar een....
Mwa..doe maar een magere 5 op werkgebied? Enige progressie dus..
Ik heb nog steeds niet veel meer te doen en alleen m'n ochtenden zijn redelijk gevuld. Maar ik heb me er bij neergelegd dat ik nog meer geduld moet hebben en samen met Marinus (die Nederlandse arts die mij een beetje op sleeptouw neemt) hebben we een aantal dingen uitgezet. Niet echt op oefentherapeutisch gebied, maar wel met sport en bewegen. Daar moet alleen nog mee gestart worden.
Wel ben ik vorige week mee geweest naar de Afaayo-clinic. Dit is een kliniek waar kinderen/ jongeren worden verzorgd, waar ook fysiotherapie gegeven wordt en orthopedische hulpmiddelen aangemeten worden. De kids die ik hier behandel gaan 1 keer in de 2 weken naar deze kliniek toe en krijgen (vrij hardhandige) fysiotherapie. Ik wilde in eerste instantie niet zeggen dat ik oefentherapeut ben, maar moest me er toch mee bemoeien vond ik :). Dus maar gezegd dat ik een soort fysiotherapeut ben (daar snappen ze echt niet wat oefentherapie Mensendieck is!).
En in de tussentijd ben ik een klein beetje Luganda aan het leren wat ik direct probeer toe te passen. Dan staren ze me glazig aan en dan zeg ik dat ik wat in het Lugandees heb gezegd. Blijkt dat ik het toch iets anders moet uitspreken ;).
Het klimaat is hier trouwens lekker warm. De zon schijnt hier erg fel, waardoor je snel verbrand, maar niet bruin wordt. Past goed bij mijn huidskleur dus. De temperatuur ligt zo rond de 30 graden denk ik, maar het is niet echt broeierig ofzo. Het regenseizoen is officieel begonnen, maar ik heb nog maar 1 flinke regenbui meegemaakt (en daardoor door de gladheid van de modder bijna onderuit gegaan..). 's Avonds koelt het redelijk af, waardoor het niet zweten is tijdens het slapen en soms zelfs een beetje fris in mijn lakenzak :).
37 zendelingen en 1 ongelovige
In mijn vorige blog had ik al aangegeven dat er hier best veel blanken zijn. De meeste die hier zijn, noemen zichzelf zendelingen en komen hier vanuit een kerkgemeenschap. Degene die hier permanent wonen, leven veelal van giften en de meeste die hier komen voelen God in hun hart, zoals ze mij vertellen. Kom ik met m'n lompe opmerking "fijn voor je!", terwijl ik het juist wel meende voor diegene. Sorry!
Of het verhaal van de Nieuw Zeelander die aangeeft dat God hem naar Afrika heeft gestuurd en wat mijn verhaal dan was... Hmmm, tja, ik ben gewoon gek van Afrika.
Ik ben dus een klein beetje een uitzondering op het terrein en de enige ongelovige. Letterlijk en figuurlijk!?
Het levert echter wel leuke en interessante gesprekken op en er is gelukkig wederzijds respect voor keuzes die wel of niet worden gemaakt en waarom ik hier ben. Ik heb er bewust voor gekozen om evengoed naar dit project toe te gaan, maar zal niet elke zondag naar de kerk gaan. Uiteraard met alle respect, maar ik kom hier voor mezelf en voor de kinderen met een beperking die mij nodig hebben.
On Safari!
Vorige week heb ik 2 gezellige dames ontmoet, Alie en Janneke, die helaas maar kort op het project bleven. Samen met hun ben ik op safari geweest naar de Murchison Falls in het Westen van Oeganda. Ik had er al veelbelovende dingen over gehoord!
Vrijdag eerst naar Kampala gegaan met public transport; benieuwd waar ik terecht zou komen en zowaar kwam ik ook nog in het goede hotel (mét zwembad aan!). Daar Janneke en Alie weer ontmoet en lekker gegeten met een welverdiend biertje erbij.
Zaterdags vertrokken we half 8 om 7 uur later aan te komen bij de Murchison Falls. Ondertussen mooi om me heen kijken naar het afwisselende landschap en de kleine dorpjes waar we doorheen reden.
Bij de Murchison Falls deden we een wandeling van een uur. Maar het was echt blafheet, waardoor ik mezelf een waterval voelde! Deze waterval is naar zeggen de krachtigste van de wereld (terwijl ik die volgens mij ook in Nieuw Zeeland en IJsland gezien heb ;)!)
's Avonds fish and chips gegeten met het uitzicht op een zeer heldere sterrenhemel bij een kampvuurtje (oke, en nog een biertje). Op tijd m'n tentje in gedoken, want we zouden om half 7 vertrekken. Wel was er gewaarschuwd voor rondzwervende hippo's en warthogs. Echt al het eten (en zelfs douchegel etc wat naar fruit ruikt), moest ik in een kist doen en die werd achter slot en grendel bewaard. Anders zouden de warthogs alles openrijten...
Als je naar de wc ofzo moest, moest je ook goed uitkijken dat je niet tegen een hippo aanbotste; een zaklantaarn was dus zeer handig. Maar dan mocht je weer niet in hun ogen schijnen, want dan zouden ze daar agressief op kunnen reageren... Oh, oke, slaap lekker ja... 's Nachts wel stiekem uit m'n tentje geweest en in m'n pyjama 10 meter elke kant op gelopen of er niet een hippo was. Verder durfde ik niet :D. Maar nee, geen hippo te bekennen (gelukkig?).
De volgende dag om half 7 paraat; eerst met de ferry de Nijl overgestoken en toen kon de 4 uur durende game-drive door de North Bank en over de Buligi game tracks beginnen! Echt superveel gezien: hyena's (uitzonderlijk om die overdag te zien zeggen ze), apen, grey crowned crane, heel veel buffels, herten, hartebeesten, kops en nog meer hertachtigen. Giraffes, warthogs (wrattenzwijn Pumba uit de Lion King), 1 schildpad, 1 grote enge slang ennnn....een leeuw in een boom!!! Machtig mooi joh!
Je weet op slot niet welke kant je uit moet kijken en in elke termietenheuvel dachten we wel een leeuw te kunnen zien :D. Ook een aantal olifanten waarvan er 1 wat verderop stond en flapperend met z'n oren en tetterend achter ons aankwam. Maar de ranger zei dat hij niets zou doen. Jaja.. Geef toch maar wat gas...
Onder de middag even terug naar het kamp en jacht gemaakt op een brutale baboon met een katapult. En daarna een 4,5 uur durende Nijlcruise naar de basis van de waterval gemaakt. Daar heel veel hippo's gezien, een gewonde olifant die in het water lag, buffels die aan het poedelen waren, heel veel verschillende vogels, krokodillen (volgens ons waren ze nep) en een dood nijlpaard. Ondertussen gezellig ouwehoeren met een ouder Australisch echtpaar (Martin en Karen) en een oudere Amerikaan, Gary. Heerlijk droge humor (in het Engels ja)!
's Avonds weer lekker gegeten (nee, geen olifant of krokodil) en daarna op hippojacht met de rest. Samen met Martin en Gary een nijlpaard achterna geslopen tot iemand met flits een foto maakte! Daar reageerde dat beest op en wij uiteraard ook! Probeer je je te verstoppen achter een tentje... Alsof dat beest dat tentje niet omver kan lopen ofzo :D. Best eng, maar echt zó gelachen!
De laatste dag hadden we nog een gamedrive door de Wangkwar, een ander deel van het park, die 2 uur duurde. Hier was het een totaal andere begroeiïng - savanne- en door de mist zag het er mystiek uit. Helaas hier weinig wild gezien door het hoge gras. Alleen wat giraffes en ladingen buffels en hertachtige beesten. Wel de boom gezien waar de luipaard wel eens in zit, maar hij was nu zeker niet lui en even een rondje om. Beetje jammer.
Maar het maakte wel weer goed toen we aan het eind even ergens gingen zitten en er gewoon een dikke vette volwassen neushoorn op ons af gelopen kwam! Kwam echt superdichtbij dat ik hem kon aanraken!! Zo bijzonder!
Daarna afscheid genomen van deze leuke mensen en weer een paar uur terug rijden richting Kampala. Daar gelukkig op tijd aangekomen, zodat ik direct door naar Mukono kon. Onderweg nog goedkoop een papaya, tomaten en een tas vol sinaasappels (26 voor 0,53 eurocent!) gescoord; ik blijf uiteraard een schrale Nederlander ;). Het laatste stukje op de motor met al m'n fruit; die driver zou ook wel denken, wat voel ik voor meloenen in m'n rug?! Om half 6 was ik weer in m'n eigen huisje. Kapot na zo'n supergaaf weekend!
Maar ik kan er weer even tegen aan :).
Voor degene die het leuk vinden om mij iets te sturen is dit het adres waar dat heen mag.
Noahs Ark Children's Ministry Uganda (NACMU)
Laura Visser
PO BOX 355
Mukono
Uganda
En mijn Ugandese nummer is:
+256 773402987
En het is altijd leuk als jullie ook een berichtje op m'n weblog achterlaten; krijg ik een beetje heimwee of ik lig in een scheur om de reacties!
Groetjes hippo-chaser Laura!
-
04 November 2016 - 17:09
Harleypapa:
Heej Yamaluis,
Mooi dat dank zij Patrick je cijfer omhoog is gegaan, ik verwacht dat hij binnen een maand wel lopen kan, daarvoor hoeft hij niet naar Lourdes.
Dat ongelovige zal je wel van je Vader hebben, die noemen ze nog net geen Thomas.
Mooi dat je ook even op safari kon, en dan ook nog de Nijl oversteken, je beleeft zo weer een hoop bijzondere en mooie dingen.
Hier is het niet zo blafheet meer miauwkoud, en af en toe wat regen, die olifant stond waarschijnlijk met zijn oren te wapperen omdat hij net en scheet had gegeven en zijn eigen lucht niet te harden was.
Vorige week mijn motor naar broer Paul gebracht dus nu flink wat ruimte in de garage, ik hoor wel dat je regelmatig toch nog een koud biertje neemt, vanavond nemen wij er een op jou, uiteraard na het zingen want ik moet eerst eer mijn talenten uitproberen op het koor.
Je hebt weer een mooie serie foto's ga zo door, en de beesten maar zonder flitser fotograferen dat heb je tenslotte geleerd op de cursus, gewoon alles met de hand instellen.
Maar weer de groeten ui Lutjebroek van Harleypapa & Mama. -
04 November 2016 - 20:21
Jolanda Meissen :
Hey westfriese nuchterheid.
Geloof is er in zoveel vormen. Blijf geloven in jezelf en ook al is het een heel klein druppie op de heette plaat. Het is de moeite waard. En ik geloof dat Patrick echt wat vooruit zal gaan. Van niets naar iets :)
Hier word er kou aangekondigd. Dus de houtkachel Brand lekker en het huispak is weer uit de kast gehaald. Heerlijk.
Ik kan me voorstellen dat je ons kikkerlandje af en toe mist. Maar weet je..... je mist niet zoveel hoor. Het is hier nog steeds stressie en hectisch en de discussies die we hier hebben gaan over zwarte en schoorsteen piet en jawel..... hillary Clinton en Donald Trump. Dat is pas interresant.
Tot het volgende verslag Laura, wij kijken er alweer naar uit.
Knuffel en groetjes van piet en jolanda
-
04 November 2016 - 23:41
Annegré:
Hoi Laura, mooi om jouw verhalen te lezen. Dank je ! -
05 November 2016 - 00:35
Marieke:
Hee toppertje,
Wat heerlijk weet om je verhalen te lezen. Blij dat je zo kan genieten.
Ik weet zeker dat Patrick vooruit gaat door jou. Kleine stapjes en de aandacht die je hem geeft kan ook veel goed doen.
Proost op het mooi Uganda.
Ik kijk weer uit naar je volgende verhaal.
Dikke kus van de Jonkies.
-
05 November 2016 - 00:35
Marieke:
Hee toppertje,
Wat heerlijk weet om je verhalen te lezen. Blij dat je zo kan genieten.
Ik weet zeker dat Patrick vooruit gaat door jou. Kleine stapjes en de aandacht die je hem geeft kan ook veel goed doen.
Proost op het mooi Uganda.
Ik kijk weer uit naar je volgende verhaal.
Dikke kus van de Jonkies.
-
05 November 2016 - 00:37
Marieke:
Ik dacht je verveelt je zo nu en dan, dus plaats mn vorige reactie 2x. Zoek de verschillen -
05 November 2016 - 11:01
Bart Sijm:
Hey Lau!
Ik vind het geweldig om je verhaal iedere keer te lezen! Ik heb grote bewondering voor je optimisme en doorzettingsvermogen! Je hebt n groot hart, ga zo door en succes de komende tijd! -
05 November 2016 - 15:28
Marit Visser:
Heee zus!!
Hij gaat wel goed dus met jou lees ik. :-) Fijn! Beetje onrustig jij, maar je mag ook gewoon af en toe relaxen hoor. Gewoon stenen voor mij gaan zoeken ofzo! :P Alles wat je doet is al super natuurlijk voor die kindjes daar. Rustig aan en enjoy. XXX -
05 November 2016 - 19:30
Karin:
Een hoop weer meegemaakt Laura!!!! Vooruitgang met Patrick en een onvergetelijk safari weekend.
Weet nu al dat Patrick jou straks zal gaan missen......
Geniet van alle kleine bijzondere dingen.
Groetjes, Karin -
06 November 2016 - 14:10
Cornelly:
Hoi Laura,
Het is mooi om te zien hoe je geniet en vooruitgang boekt!
Op naar het volgende verhaal.
Groetjes.. -
06 November 2016 - 17:46
Micha:
Hoi Laura,
Gelukkig is het weer leuk om daar te zijn en bevalt het je weer prima (neem ik aan). Gelukkig wil en doe je deze hulpwerkzaamheden in Afrika en ook al is het maar voor 3 maanden. Voor de rest gaat het met mij zijn gangetje en komen elkaar wel weer een keertje tegen. Succes en veel plezier in Oeganda.
Groetjes,
Micha. -
07 November 2016 - 12:34
Anne:
Hé Lau!
Gave foto's zeg, vet mooi die waterval en zoveel verschillende dieren/vogels, bij mij zouden ze zich spontaan verstoppen haha! Ik zou trouwens echt niet buiten durven te plassen hoor als ik weet dat er zo'n grote hippo op me zit te wachten!! Dan zou ik mn billetjes net door de rits heen douwen haha
Mooi om te zien hoe je Patrick kan helpen en laten genieten van meer dan alleen zn sofaatje. Hopelijk neemt iemand dit wel van je over als je daar weggaat! En ik geloof graag dat je nu al vooruit gang ziet, je doet het echt niet voor niets hoor, ga zo door!!!
Dikke dikke kus Annie -
07 November 2016 - 13:02
Gerda En Jan:
Hoi Laura,
wat een mooie foto`s van de dieren die je heb gespot,gaaf hoor,
hiervoor hoef je niet naar het Krugerpark, wel voorzichtig blijven hoor!!!!
En wat doe je weer een goed werk voor de kinderen daar...petje af hoor!!
de biertjes zijn daar ook lekker, is de indruk als ik naar de foto`s kijk.......
Geniet ervan zo lang het kan, en we blijven je verhalen lezen..
groetjes Gerda en Jan -
10 November 2016 - 19:04
Marloes:
Klinkt als een heerlijk klimaat (zelfs voor mij)
Misschien lijkt het maar zo maar ik lees niets over muggen, lek geprikt worden etc. Is het daar ook minder?
Enne jij bent toch een zendeling vanuit lutjebroek, dat is pas interessant :-p
Wat een schatje die Patrick, die grijns onbetaalbaar
Dikke kusss uit het koude en natte Hollanda -
12 November 2016 - 19:27
Karin:
Wat weer een super leuk verhaal om te lezen. Die safari klinkt heel erg indrukwekkend!
Toevallig zag ik van de week een artikel in een vakblad op mijn werk over Noah's ark, dat geen over de tandheelkundige kliniek daar.
Ik hoop dat je de komende weken je inzet als oefentherapeute weer kunt verhogen! -
13 November 2016 - 19:55
Edith:
Hey Laura,
Gelukkig klimt je cijfer voor het werk langzaam richting de voldoende. En jij krijgt van Patrick vast een dikke 10. En wat gaaf, die safari met Alie en Janneke :-)
Groetjes Edith
-
14 November 2016 - 19:52
Janneke:
Hey Laura,
Mooi om de foto's en de voortgang bij Patrick te zien... bijzonder ook dat jij daar nog bent en wij inmiddels al weer lang en breed in Nederland zitten.
Mooi om de lach bij Patrick te zien en dat hij zijn benen beweegt.... wow!
Die neushoorn was wel erg indrukwekkend:-)
Heel veel plezier en succes daar!
Groetjes janneke -
19 November 2016 - 21:35
Sass:
Vette foto's!!! Op foto 1 is Patrick net Al Bundy, alleen de hand nog in de broek maar dat mag vast niet van Noach hahaha... En die dieren... Wowie... O my god ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
